از غم گریزی نیست. غم روزی چند بار سَرَک می کشد که تو را ببلعد.که سوزن قفلی اش را سنجاق کند به گلو. بیا با لهجه ی گُل حرف بزنیم که غم پلنگ است و ناگهان می آید. بیا مفرّ آبرومند پیدا کنیم برای گریه، اصلا چای دکّه ای با حبّه های غم بخوریم. قبول؟ غمِ شما کم!
خودم را تعریف کنم؟ اصالتا ژاژگو. صادره از واژن ژولیده، خدای محبت زاید و شیطانِ شاخ مهیب! دیگر چه؟ اسب چوبین و قضای بد؟ آری گاهی نحوست تا ابد از بیضه ات آویزان است
ویار تکلّم گرفته ام و مونسی نیست جز صدای پارس سگ های مهیب توی سرم. صدای انزال خودکار روی کاغذباطله ها و ناله ی ناموزون فلاسک توی خالی اتاق . نمی دانم باید چند گلوله از اسلحه های سکوت بخورم تا جان از این کالبد مُردنی برود؟